Een humanitair konvooi van Meise naar de Oekraïense grens en terug

Op 14 maart vertrok een team van 6 vrijwilligers uit Meise naar de Oekraïense grens om er niet minder dan 12m³ hulpgoederen te gaan brengen die op een paar dagen verzameld werden. Bij de terugkomst werden bovendien maar liefst 4 moeders en 6 kinderen meegebracht die intussen allemaal bij gastgezinnen terecht konden. Lees het relaas van Michael Cambron.

Op maandag 14 maart vertrok ons geïmproviseerd team van 6 personen naar de Oekraïense grens. Het konvooi bestond uit 2 busjes en 1 grote gezinsauto. Het doel was het transport van noodhulpgoederen naar ginder en het vervoeren van vluchtelingen uit het conflictgebied naar België. Alles gebeurde in nauwe samenwerking met het Coördinatiecentrum van Lviv, een van de officiële vrijwilligerscoördinatiecentra in de stad Lviv.

Op basis van een nauwkeurige lijst die ons rechtstreeks door onze Belgische contactpersoon ter plaatse werd verstrekt, hebben wij onze oproep voor donaties beperkt tot het allernoodzakelijkste: medisch noodmateriaal, producten voor vrouwelijke hygiëne, producten en voedsel voor kinderen, dekens, overlevingsdekens en financiële bijdragen. We gingen recht op ons doel af en konden al dit essentiële humanitaire materiaal meteen ter plaatse brengen waar het gebruikt kon worden.

Mission accompli !
Toen we eraan begonnen, wisten we niet waar we aan toe waren, maar vandaag kunnen we wel stellen dat we in onze uitdaging zijn geslaagd: maar liefst 12m³ humanitair hulpgoederen werden in recordtijd ingezameld, gesorteerd en naar Lviv vervoerd. Wij hebben de bevestiging gekregen dat al het materiaal onmiddellijk ter plaatse werd ingezet:

• Alle dekens zijn verzonden naar verschillende schuilkelders en centra voor vrouwen en kinderen in geval van dreigend gevaar en bombardementen.
• Alle overlevingsdekens zijn naar de omgeving van Mariupol en Kharkiv gestuurd, waar de gevechten het hevigst zijn en de humanitaire hulpverlening moeilijk verloopt.
• Geneesmiddelen en chirurgisch materiaal worden gecatalogeerd en pakket voor pakket verzonden naar ziekenhuizen, apotheken en naar het Oostfront.

Op de weg terug: geen lege wagens maar 4 mama's en 6 kinderen die intussen een gastgezin gevonden hebben.
Onze tweede opdracht was veeleer van humanitaire aard: gezinnen die het conflict ontvluchtten, naar België overbrengen, er onderdak voor te vinden en hen te helpen een nieuw leven op te starten.

Opnieuw werden we overstelpt met hulpaanbiedingen zodat we een duidelijke lijst konden opstellen met opvangmogelijkheden die we aan de vluchtelingengezinnen kond aanbieden.

Onze Belgische contactpersoon in Lviv organiseerde de migratie van twee gezinnen die uit de zwaarst getroffen gebieden in het oosten waren gevlucht: een moeder en haar 6-jarige dochter uit Sumy en een moeder en haar 13-jarige tweeling (meisje/jongen) uit Kharkiv. Toen wij hen aan de grens ontmoetten, hadden zij enkel het absolute minimum kunnen inpakken. Ze waren reeds 6 dagen onderweg.

Nog plaatsen over
Aangezien er nog plaatsen over waren in de auto's, zijn we naar het vluchtelingencentrum getrokken dat door de Poolse autoriteiten dicht bij de grens was opgezet. We deden een oproep via intercom en liepen op en neer door de gangen met kleine pancartes in het Russisch en Oekraïens om de reis naar België aan te bieden én de beschikbare hulp bij gastgezinnen bij aankomst. Niet zonder vrees stemden een moeder en haar 2 jaar oude zoon toe ons te volgen. Een andere moeder en haar twee kinderen (een meisje van 8 en een jongen van 14), overtuigd door onze toelichting en de foto's van de gastgezinnen die we hen konden laten zien, zijn uiteindelijk ook op ons voorstel ingegaan.

Ik zou van deze gelegenheid gebruik willen maken om de organisatie en de menselijkheid van de Polen te feliciteren. Ondanks de zeer moeilijke  omstandigheden werden de gezinnen, nog totaal in shock door wat zij hadden meegemaakt, met zeer veel waardigheid en op de best mogelijke manier ontvangen. 

Met tien extra passagiers vatten wij op dinsdag de terugrit aan: wij met ons 6 én 4 moeders en 6 kinderen. Na 300 km zijn we gestopt in Katowice voor een overnachting in een hotel. De volgende dag begonnen de sombere blikken al wat op te lichten. De nachtrust en het voortreffelijke ontbijtbuffet van het hotel had hen duidelijk deugd gedaan. Bij het krieken van de dag zijn we verder greisd om die avond in België aan te komen. Rond 21.30 uur konden we elk van de gezinnen afzetten op hun eindbestemming: 3 gastgezinnen stonden klaar om hen te ontvangen voor hun eerste nacht in België. De moeder en haar 2 jaar oude zoontje werden herenigd met hun familie in Antwerpen.

En ook voor ons was het tijd om even te recupereren. 

Een avontuur met een dubbel gevoel
Aan de ene kant ben ik bedroefd over het leed dat ik heb gezien, de gezinnen die uit elkaar zijn gerukt, ontworteld door een conflict dat hen te boven gaat. Met pijn in het hart de grens oversteken naar veiligheid, maar in de wetenschap hun dierbaren in de steek te moeten laten, en ook alles wat ze bezaten moesten achterlaten. Een beangstigende sprong in het onbekende. Geen enkel meningsverschil tussen mensen kan dergelijke ellende rechtvaardigen.  

Anderzijds werd ik geraakt door de vrijgevigheid van de mensen om ons heen, maar ook door de onbaatzuchtigheid en vriendelijkheid van volslagen vreemden jegens elkaar. Het ergste brengt het beste naar boven.

Ik zou uit de grond van mijn hart alle mensen willen bedanken die ons hebben geholpen om ons project te verwezenlijken, van dichtbij of van veraf. U hebt massaal gereageerd op onze oproep, die wij nochtans bewust slelchts in de beperkte kring van familie, vrienden en directe kennissen hadden verpspreid.

Wij zijn overstelpt door een lawine van aanbiedingen van hulp en giften, zodat wij in de komende dagen en weken onze hulp aan de organisatie ter plaatse en naar gelang van hun noden zullen kunnen verderzetten. Het volgende transport zal waarschijnlijk begin april vertrekken, en het zal boordevol essentieel materiaal zitten!

Tenslotte, proficiat aan de gastgezinnen, die misschien een nog meer essentiële rol spelen dan wij.

En tot slot nog een warme oproep naar iedereen rond gastgezinnen: als je kan helpen, ga ervoor!