Interview met Ahmed

Waarom ben je uit Palestina gevlucht?

In 2008 werd mijn broer getroffen bij een Israëlisch bombardement en hij overleed.

Gezien de houding van de Israëli’s er niet op beterde zag ik voor mezelf geen toekomst meer in Palestina. Daarom heb ik na mijn humaniora beslist om mijn familie en land te verlaten en mijn studies verder te zetten in Turkije. Mijn studies in Turkije heb ik zelf bekostigd door er te werken.  Ondertussen probeerde ik ook nog mijn familie financieel te helpen. Na 8 jaar had ik 2 diploma’s op zak: Internationale politieke economie en Hotel- en toerismemanagement.  Ondertussen sprak ik vlot Turks en kon ik een mondje Engels praten. Ik was er ook actief in de Palestijnse studentenvereniging.

Hoe kwam je dan in België terecht?

Covid heeft ervoor gezorgd dat mijn laatste werkgever, in de sector van het toerisme, mij niet langer in dienst kon houden. 

Toen besloot ik naar België te reizen, in de hoop op een leven met zekerheid en toekomst.  België is centraal gelegen, er worden veel talen gesproken, de mensen zijn vriendelijk, er leven al veel culturen samen en velen zijn verdraagzaam.

In 2022 ben ik dan in Brussel aangekomen. Ik heb mij aangemeld bij FEDASIL en diende mijn aanvraag in om erkend te worden als vluchteling. Ik woonde in een opvangcentrum gedurende ongeveer 7 maanden. In afwachting van de beslissing van FEDASIL nam ik zelf het initiatief om al alvast Nederlands te leren.

Ik was blij toen ik werd doorverwezen naar Sint-Niklaas waar ik werd opgevangen. Het Rode Kruis zorgde voor een kamer waar we met 7 andere mannen verbleven. Maar het werd weer een opgave om me terug aan te passen. Gelukkig kwam ik er in contact met REFU Interim, die net vrijwilligers zochten om nieuwe mensen op te vangen. Het was een fijn onthaal.  Ik heb diverse taken mogen uitvoeren bv. helpen bij Lokeren festival, Villa Pace Music Festival, kinderanimator, en vrijwilligerswerk in een woonzorgcentrum.

En dan werd je toch weer overgeplaatst, dit keer naar Meise

Ik werd erkend als vluchteling en kreeg een tijdelijke bescherming van 5 jaar en  werd  inderdaad overgeplaatst naar Meise. En opnieuw diende ik mij aan te passen. Ik werd hier opgevangen in een LOI (lokaal opvang initiatief). In het huis waren er 5 slaapkamers.  Er leefden nog 4 andere mannelijke vluchtelingen.  Wij konden moeilijk met mekaar praten gezien geen van allen Nederlands spraken. Samen koken zat er niet in. Er was  ook geen internet nog TV.  Iets bijleren zat er bijgevolg niet in.  Er werden geen activiteiten georganiseerd. Aan de sociale dienst stelde ik de vraag of ik ook hier in Meise vrijwilligerswerk kon doen. Er kwam geen enkel aanbod noch bijkomende  adviesgesprekken. Ondertussen had ik al wel het inburgeringstraject aangevat in Vilvoorde en ben ik geslaagd voor maatschappelijke oriëntatie. Ook de taalopleiding in SEMPER heeft me goed geholpen waar ik erg dankbaar voor ben. 

Jij moest ook op vrij korte tijd het LOI verlaten?

De opvang in het LOI was inderdaad van korte duur (maximum 4 maanden). Ik moest zelf zoeken naar een ander verblijfplaats.

Dankzij een oproep van SolidariMeise heb ik bij een echtpaar wonende te Imde een nieuw tijdelijk onderkomen gevonden. SolidariMeise heeft me ook financieel gesteund in afwachting dat mij een leefloon toegekend wordt door het OCMW.

Het is natuurlijk weer een hele, maar wel leuke, aanpassing. Ik krijg nu de kans om rustig samen met hen werk te maken mijn verdere opleiding, tewerkstelling en het zoeken van een definitieve woonst. En het samenleven met hen helpt mij zeker om mijn Nederlands te verbeteren.

Hoe kijk je nu naar de toekomst?

Zopas heb ik vernomen dat het OCMW mij een leefloon toe kent. Dat biedt toch al enige financiële zekerheid.

Ik zou erg graag in de gezondheidszorg kunnen werken. De eerste stappen heb ik ondertussen gezet. Via de VDAB kan ik vanaf februari 2024 een intensieve cursus Nederlands volgen om het jargon  van de zorg onder de knie te krijgen. De bedoeling is dat ik aansluitend een opleiding gezondheidszorg kan volgen gedurende een jaar en zo een diploma van zorgkundige kan behalen.

Anderzijds wil ik nu ook het gemeenschapsleven van Meise-Wolvertem beter leren kennen en andere mensen ontmoeten. Ik kijk er ook naar uit om iets van sport te kunnen doen.

Hartelijk dank!

Graag wou ik dit nog zeggen:

Mijn ervaring heeft me geleerd om zo vlug mogelijk de taal te leren van de streek waar je verblijft; respect te hebben voor de medemens zodat je ook respect kan ontvangen; geduld te hebben en hoopvol te zijn naar de toekomst toe.