Interview met onthaalgezin

Waarom hebben jullie beslist om Ahmed aan een “thuis” te helpen?

De vraag naar een tijdelijk onderkomen voor Ahmed, kwam juist op het moment dat in Palestina en Israël de spanningen waren opgelopen na de aanval van Hamas en het harde antwoord van de Israëlische regering.  Aan de oplossing van het conflict in het Midden-Oosten kunnen wij weinig (eigenlijk niets) bijdragen. Maar wij dachten dat we minstens toch iets konden bijdragen door mensen die aan deze uitzichtloze situatie proberen te ontsnappen wat ondersteuning te bieden. En vermits wij allebei gepensioneerd zijn en er in ons huis wel nog wat ruimte beschikbaar blijft, zijn wij ingegaan op de vraag van Solidarimeise. Het was wel niet eenvoudig om het administratief en juridisch in orde te krijgen; maar het is ons gelukt.

Wat houdt die ondersteuning concreet in?

Op de eerste plaats zorgen wij voor een tijdelijk onderkomen – een vaste woonplaats voor Ahmed. Zo krijgt hij recht op een vast inkomen (leefloon) en kan hij zijn toekomstproject in eigen handen nemen.  Daarnaast staan wij hem bij met het nemen van de vele administratieve e.a. hindernissen in verband met taalopleiding, beroepskeuze en -opleiding en het verkrijgen van een leefloon.  Vermits onze woning niet ingedeeld is in afzonderlijke wooneenheden gebeuren een aantal dingen gemeenschappelijk: eten, koken, de was doen, televisiekijken……  Het geeft ons evenwel de gelegenheid om heel veel te praten en op die manier zijn kennis van de Nederlandse taal te verbeteren.  Dit laatste is toch wel een basisvereiste voor een opleiding en tewerkstelling.

En lukt dat? Hebben jullie er een goed gevoel bij?

Momenteel verloopt alles vrij vlot. Ahmed lijkt zich hier wel ‘thuis’ te voelen. Het is een stabiele jongeman waarvan wij met mondjesmaat het levensverhaal leren kennen.  Vermits hij voorlopig nog niet alle nuances van de taal beheerst is het nog niet gemakkelijk om uit te drukken wat hij heeft meegemaakt tijdens zijn vlucht uit Gaza, zijn verblijf in Turkije en zijn “odyssee” (zes maanden!) van Turkije naar België. 

Hij is leergierig en wil graag in de zorgsector werken. Vandaag had hij een onderhoud met VDAB Vilvoorde. Dit geeft hem de hoopt om in februari een opleiding te kunnen starten; eerst intensief Nederlands (5 maanden) en daarna zorgkundige (12 maanden).

Ahmed heeft veel gevoel voor humor en kan goed relativeren. Toch voelen wij dat de situatie in Gaza (zijn ouders en broers en zussen “overleven” in Rafah) hem bekommert; zeker als er gedurende enkele dagen geen communicatiemogelijkheden zijn met zijn familie in Gaza.

Hoe zien jullie dit verder evolueren?

Wij hopen dat Ahmed zo snel mogelijk (beslissing door OCMW-raad is ondertussen positief) een leefloon ontvangt om zelfstandig zijn leven te kunnen inrichten.  Sinds 1 december ontvangt hij geen enkele tegemoetkoming meer. (Tijdens zijn verblijf in het LOI ontving hij via de sociale dienst een wekelijkse toelage van 68 €. Hoe moet je daarmee een leven opbouwen?!).  

Onze tweede prioriteit is zo intensief mogelijk Nederlands leren en oefenen. En wij hopen vooral dat hij de kans krijgt om de opleiding tot zorgkundige aan te vangen in februari.

In de tussentijd bieden wij hem zo goed mogelijk een thuis; terwijl we met hem kunnen uitzien naar een geschikte definitieve verblijfplaats; van waaruit hij zo snel mogelijk de plaats van opleiding en later de stageplaatsen kan bereiken.
 

Kunnen jullie hierbij toch nog wat hulp gebruiken?

Ahmed heeft voorlopig weinig contacten met leeftijdgenoten in onze omgeving.  Het zou voor hem verrijkend zijn indien hij in zijn vrije tijd vrienden zou kunnen maken in het verenigingsleven, de sportclubs of andere ontspanningsmogelijkheden. Of misschien een mogelijkheid om zich tijdelijk in te zetten als vrijwilliger? Suggesties hiertoe en concrete ondersteuning zijn heel welkom.